Anđa Kapidžija - Visoko se soko vije - Analiza pesme

Za razliku od epskih narodnih pesama, o kojima se često i prilično mnogo pisalo, naše lirske pesme retko su kad zasebno analizirane. Retko je koja bila predmet posebne analize. Gotovo da bi se reklo da takvih analiza i nema. Jedan od razloga može biti i to što su lirske narodne pesme mahom kratke, što ih čini neveliki broj stihova i u jezgru im se nalazi svega nekoliko slika ili motiva povezanih u maleni lirski siže. Zato se o njima obično piše takoreći u nizu, kad se daje pregled važnijih osobina cele grupe pesama ili čak cele vrste. Ni pesmu na kojoj ćemo se ovde zadržati niko dosad nije analizirao, ni posebno, ni uzgred. Premda su je pominjali, na nju su se osvrtali i neki od najboljih naših poznavalaca usmene lirike. Ona, uostalom, nije obična, nego je jedna od najboljih lirskih pesama na srpskome jeziku, sa skladnom kompozicijom, ritmomelodijski čisto izvedena u simetričnome osmercu i sa slikama koje svojom lepotom prikrivaju da su zapravo neobične, kao što je neobičan i način na koji ju je Vuk zabeležio.

Pesma na kojoj ćemo se zadržati, Anđa kapidžija, postala je poznatija tek kad ju je Vasko Popa uvrstio u svoju probranu "rukovet narodnih umotvorina", koju je 1958. godine objavio u izvrsnoj Mišićevoj biblioteci "Orfej" pod naslovom Od zlata jabuka. Umotvorine su ovde razmeštene po malim kolima, dakle ciklično, na smenu: brojanica, zagonetke, pesma, priča, poslovice i izreke, vradžbina i basna, brzalica, kletve i zakletve. U susedstvu s drugim umotvorinama, u kontekstu maloga kola, pesma se jasnije sagledavala i drugačije počela da čita. Čitala se ona drugačije i zato što ju je izabrala upravo ona pesnička ruka koja je sazdala čudesna književna bića u Kori, Nepočinpolju i naročito, nešto kasnije, u Sporednom nebu.

Iste, 1958. godine, Vojislav Đurić je takođe "Anđu kapidžiju" uvrstio u Antologiju narodnih lirskih pesama, i to na početku, kao petu među ljubavnim pesmama. Uz to u predgovoru pominje, kao osobito lepe, tri slike ili motiva u Anđinoj nesvakidašnjoj odeći: "Druga [tj. druga devojka, Anđa] je uspela da glavu poveže suncem, da se opaše mesecom i da se nakiti zvezdama." Naime, naša pesma ima šest stihova i šest simetrično razmeštenih motiva: u svakom stihu po jedan motiv i u dva dela pesme po tri motiva. U okvirnom su delu soko, gradska vrata i devojka vratarica, a u središnjem su delu sunce, mesec i zvezde u koje je devojka odevena:

Visoko se soko vije,
Još su viša gradu vrata;
Anđa im je kapidžija:
Suncem glavu povezala,
Mesecom se opasala,
A zvezdama nakitila.

Pri unošenju zapisa pesme u knjigu Vuk je blago redigovao samo poslednji stih: u zapisu je bilo zvezdama se nakitila, a u knjizi je a zvezdama nakitila. O tome smo saznali kada je, 1975. godine, Vladan Nedić objavio kritičko izdanje prve knjige Srpskih narodnih pjesama. Dok u pogovoru opisuje Vukovo neumorno prikupljanje pesama, on između ostalog kaže: "Da nijedan trenutak nije propuštao, pokazuje naročito sačuvana karta za diližansu od Beča do Zemuna, iz 1820. Na beloj poleđini karte, svakako za vreme samog putovanja, on je ugrabio da zapiše pesmu mitološkog porekla o devojci koja čuva nebeske vratnice:

Suncem glavu povezala,
Mesecom se opasala,
Zvezdama se nakitila.  

Nešto više pojedinosti docnije su dali Živomir Mladenović i Vladan Nedić u Akademijinom izdanju Srpske narodne pjesme iz neobjavljenih rukopisa Vuka Stef. Karadžića. Knjiga prva. Različne ženske pjesme. Navodimo i njih: "Pesmu Anđa kapidžija (I, 468), koju je prvi put objavio 1824. g. (I, 249), zapisao je Vuk u hitnji olovkom na poleđini vozne karte za poštanska kola koja su 3. jula 1820. g., u sedam časova izjutra, polazila iz Beča za Zemun, i svakako da ju je u to vreme i negde na tome putu i zabeležio; pesmi je naslov naknadno dao, a štampao je u stihu 6: A zvezdama m. Zvezdama se." Bilo bi, naravno, važno kad bi se moglo saznati od koje je osobe Vuk pesmu zabeležio, ali nam ponešto govori već i sama činjenica da je to, po svemu sudeći, bio neko ko je u ono vreme mogao diližansom da putuje od Beča do Zemuna.

Onome pak ko bi poželeo da pesmu analizira još je važnija, razume se, Nedićeva tvrdnja da je pred nama pesma "mitološkog porekla o devojci koja čuva nebeske vratnice". Podsećajući nas na Nedićeve reči, Hatidža Krnjević je njegovu tvrdnju čak i pojačala rekavši da je zapravo pročitao "stihove jedne od najlepših drevnih mitoloških pesama na putničkoj Vukovoj karti za diližansu iz Beča u Zemun". Na prvi bi se pogled reklo da i Vojislav Đurić u rečima koje smo ranije naveli iznosi isto ili bar slično mišljenje. Ali izgleda da on to što je Anđa odevena u sunce, mesec i zvezde shvata kao ukrasne motive, koji služe "da se život ulepša", pa su nam onda, zaključuje se, "potpuno jasni i čisto mitološki motivi iz oblasti vilinskog carstva".

Pravo iznenađenje dolazi tek na kraju Đurićeve antologije, gde se u objašnjenju drugog dela pesme kaže "Suncem glavu povezala, mesecom se opasala, a zvezdama nakitila (valjda se misli da su na marami, pojasu i odelu šare u obliku sunca, meseca i zvezda)." Posle ovakvog objašnjenja slike menjaju smisao. Ranije se činilo, u tumačenju Vladana Nedića i Hatidže Krnjević, da su iznutra ozračene nekim dubljim, možda zaista drevnim i mitološkim smislom, iz mnogobožačkoga slovenskog nasleđa. Sada taj smisao gube. Dva razumevanja pesme, očito je, nisu samo različita nego su i međusobno nepomirljiva. Jer devojka na gradskim vratima obučena u nebeska tela može biti mitološko biće, ali ta ista devojka u odeći na kojoj su samo išarana, a to bi moglo da znači izvezena nebeska tela, to već ne može biti. U drugom slučaju pred nama su samo stilski ukrasi: sunce, mesec i zvezde figurativno se, u metonimijskoj zameni, imenuju umesto marame, pojasa i odela na kojima su izvezeni. Pesma više nije mitološka, a ne mora biti ni drevna.

Objašnjenje ili tumačenje koje je dao Vojislav Đurić može se, naravno, odbaciti pogotovo zato što osiromašuje tekst koji se tumači, umanjuje njegovu vrednost. Ali ga pre toga ipak moramo proveriti. Njemu u prilog ide pored ostalog i to što ni Vuk "Anđu kapidžiju" nije svrstao među mitološke pesme, nego u "ljubavne i druge različne ženske pjesme", što zvuči dosta neodređeno i reklo bi se da svedoči o izvesnoj Vukovoj nesigurnosti pri žanrovskom razvrstavanju lirike. U drugom izdanju prva knjiga pesama, iz 1841. godine, "Anđa kapidžija" nalazi se pod brojem 468, a odmah iza nje, pod brojem 469, dolazi pesma "Kralj i ban kod kola". U ovoj drugoj banovica je takođe kao i Anđa odevena u nebeska tela:

Lijepo je ođevena:
U sunce je obučena,
A mjesecem opasana,
Zvijezdama zapučena.

Sitnije razlike kao što su da je banovica u sunce obučena, a ne da je njime glavu povezala, ili da zvezdama nije nakićena, nego je zapučena, kao da se pod zvezdama misli na dugmad ili kopče, na prvi nam pogled malo šta znače. Ali su one svejedno značajne. Za prvu ćemo kasnije videti da je sa njom slika ista kao u izvoru iz kog nam je došla, a druga samo pojačava to što se u proširenom opisu posle nebeskih tela dodaju stvarni (ukrasni) odevni detalji kruna i prsten:

Na glavu joj zlatna kruna,
Na ruku joj prsten zvekće.

Moglo bi se stoga reći da je narodni pesnik, očigledno, iz neke druge pesme preuzeo tri stiha kao gotov obrazac, kao formulu, i uklopio ih u novi tekst. Smisao koji se pri tome jasnije razabira izgleda da je bliži Đurićevom nego Nedićevom razumevanju pesme. Ali ništa u narodnoj lirici, kao što je isticao Vladan Nedić, nije stalno, nego je sve podložno promeni, sve se menja. Tako pored pesme "Kralj i ban kod kola", za koju je označeno da potiče iz Gornjeg primorja, postoji još jedna koja je takođe iz Gornjeg primorja i takođe sadrži varirani slikovni obrazac o devojci obučenoj u sunce, mesec i zvezde. To je "Osobito nakićena pastirka", u petoj knjizi Srpskih narodnih pjesama, u državnom izdanju iz 1898. godine objavljena pod brojem 254.

Za razliku od prethodne, Vuk je ovu pesmu svrstao među mitološke, verovatno zato što je narodni pesnik opis pastirke proširio nebeskim telima iz repertoara mitoloških pesama:

Rasla trava đetelina,
U nju pasu dva jelena,
Čuvala ih đevojčica,
U sunce je obučena,
Zvijezdama zapučena,
A danicom opasana,
Preodnicom prevješena,
Na čelo joj mjesec sjaje.  

Odmah zatim ove gusto poređane nebeske, vasione slike snižavaju, spuštaju do same granice pristojnosti tri vojvode zagledane u pastiricu: jedan kaže "Volij bih je raspučati"; drugi kaže "Volij bih je raspasati"; treći ide najdalje kad kaže "Volij bih je obljubiti." Čitalac ne može a da se ovde i nehotice ne seti snižavanja visokih tuđih, "uvezenih" vrednosti; da, naime, mimogred ne pomisli na poznatu teoriju Hansa Naumana, iz međuratnog perioda, o narodnoj poeziji kao o spuštenom kulturnom dobru iz viših društvenih slojeva ("gesunkenes Kulturgut"). Dva-tri primera uzeta samo iz dve Vukove knjige - a ima ih još među velikom množinom lirskih pesama - mogli bi nas uputiti ka izvesnim zanimljivim pretpostavkama.

U tri stiha "Anđe kapidžije" - četvrtom, petom i šestom - izgleda da se u najčistijem i možda izvornom obliku nalazi slikovno jezgro o ženi obučenoj u sunce, mesec i zvezde. To je jezgro prilično rasprostranjeno u našoj narodnoj lirici i nalazimo ga u različitim pesmama. Dobilo je ulogu gotovog obrasca ili formule koja se od pevača do pevača, od jednog do drugog izvođenja - kako to inače biva u poetici usmenog pesništva - delom čuvala i delom menjala, varirala. Ponekad je razbijana do jedva razaznatljivih pojedinosti, ali je češće proširivana ili uvođenjem drugih nebeskih tela iz mitoloških pesama ili uvođenjem drugih delova (uglavnom ukrasne) odeće. U tome se ogleda izvesno kolebanje narodnog pesnika (ili pevačâ) u shvatanju slike žene obučene u sunce, mesec i zvezde. A odrazilo se i u dva tumačenja - Nedićevom i Đurićevom.

Pažljivom čitaocu ne može promaći da kolebanje narodnog pesnika nije slučajno. Jer oblačenje devojke u sunce, mesec i zvezde neobično je u narodnoj lirici ako nije figurativno, a ako je figurativno, kao što smo već rekli, ne može biti izvorno mitološko. Ono je izuzetak, koji se u nekom drugom, analognom obliku u narodnoj lirici uopšte ne pojavljuje. O mitološkim pesmama Vido Latković između ostalog kaže:

Nebeska tela shvaćena su u ovim pesmama kao neka velika porodica. Ona se međusobno orođuju, žene se i udaju, imaju brata ili sestru. Poneka devojka posmatra ih kako se igraju, takmiči se s njima naročito u lepoti i vrednoći, a može poželeti i da se uda, recimo, za sunce. Među mitološkim pesmama postoji inače dosta veliki krug u kojima se peva upravo o suncu, mesecu i zvezdama. Ali je odnos i među njima i sa ljudima po pravilu odnos među zasebnim bićima, i nigde se nebeska tela ne pojavljuju svedena na sastavni deo, ili na atributivni deo, ili na sredstva (dakle instrumentalno) koja neko može upotrebiti, koja mu mogu služiti, kao što se Anđa njima služi kao odeždom. 

Kratko rečeno, narodni pesnik je slike iz "Anđe kapidžije" ponavljao i po analogiji umnožavao služeći se svojim repertoarom iz mitoloških pesama, ali ih je ponekad i donekle i kvario, naročito kad ih je uklapao u duži tekst sa složenijim sižeom, pored ostalog i zato što ih nije potpuno razumevao. Bile su mu privlačne, ali ne i bliske, a po nečemu su mu čak i tuđe. I sada nam već ne preostaje ništa drugo nego da pretpostavimo da su slike o oblačenju u sunce, mesec i zvezde preuzete iz nekog teksta koji ne pripada narodnoj poeziji. Samo što bismo onda morali da otkrijemo iz kog teksta potiču: šta im je prototekst. Prisustvo prikrivenog stranog teksta u narodnoj lirici ne bi trebalo da nas iznenadi. Svi se slažu da nam narodna lirika dolazi iz velike starine, i pri tome se rado pozivaju na Vukove reči da su neke lirske pesme, za razliku od epskih, možda stare i hiljadu godina. Na tome dugom putu kroz vreme u njima nisu samo s kolena na koleno i od jednog do drugog pesnika (ili grupe pevača) starije slike preslojavane novijima nego su se u njih mogli unositi i sitniji detalji kao i krupniji fragmenti iz drugih i drugačijih tekstova. Ta skrivena mreža međutekstovnih veza još čeka da bude ispitana.

Slojevi koje smo nazvali starijima, i naročito najstariji među njima, razume se da unazad sežu, da mogu sezati u slovensku mitologiju, u mnogobožačku ili pagansku staru veru, dok noviji, kako to bez izuzetka pokazuju radovi o narodnoj poeziji, poglavito dolaze iz hrišćanstva. Ovima drugima izvorni tekst je Biblija, na koju se stalno moramo vraćati. Još dvadesetih godina Rastko Petrović je na više raznolikih primera pokazao u eseju "Narodna reč i genije hrišćanstva" kako se začinje i kako protiče pojava koju proučavaoci usmene lirike obično nazivaju hristijanizacijom mitoloških likova i slika. Tu često dolazi do ukrštanja, kontaminacije koja slike čini mutnim, nejasnim, pa i nerazumljivim. Ali u "Anđi kapidžiji" nema takvih slika, ona je besprekorno stilizovana, i ne vide se tragovi hristijanizacije. Osim, možda, ako sve tri slike kao celina, kao gotov obrazac nisu preuzete iz Biblije.

Postoji, da najzad i to pomenemo, još jedna pesma u čija se četiri početna stiha pojavljuje žena kapidžija. Vuk ju je kao ljubavnu objavio u petoj knjizi pod naslovom "Momče i Mara kapidžija", a u državnom izdanju iz 1898. godine nalazi se pod brojem 388. Narodni pesnik je bio dosta nevešt, ali se i pored toga raspoznaje ista kompoziciona shema kao u "Anđi kapidžiji". I tamo i ovde žena se zajedno sa sokolom u letu, a to znači visoko na nebu pojavljuje, i obučena je u nebeska tela:

Poletio siv sokole,
Za njim Mara kapidžija,
Suncem glavu prevezala,
Mjesecom se opasala,
Zvjezdama se zaklonila. 

Dovoljno je sada pomisliti da ovakvo pojavljivanje žene na nebu nije ništa drugo nego pokazivanje nekog znamenja ili znaka na nebu, i u našem će probuđenom čitalačkom sećanju istoga časa iskrsnuti dobro poznati prizor iz Apokalipse ili Otkrivenja:

I znak veliki pokaza se na nebu:
žena obučena u sunce,
i mesec pod nogama njenim,
i na glavi joj venac od dvanaest zvezda.

(Otkrivenje, 12.1)

Slike nebeskih tela u koja se žena oblači, kao i sam njihov redosled, toliko se međusobno podudaraju u Otkrivenju i u narodnoj lirici da se bez većeg kolebanja može govoriti o prenošenju iz onoga prvoga u ovu drugu:

Otkrivenje

(1) žena obučena u sunce
(2) mesec pod nogama njenim
(3) na glavi joj venac od dvanaest zvezda

Narodna lirika

(1) u sunce je obučena
(2) mesecom se opasala
(3) zvezdama se nakitila

Nismo citirali Vukov prevod Otkrivenja zato što je on kasnije došao. Pre njega je u dugoj upotrebi bio crkvenoslovenski, koji je Vuku služio kao predložak i prema kome smo ovde dali doslovni prevod na savremeni jezik. Razlike su u grafiji, morfologiji i, među rečima, luna za mesec. Ostalo je uglavnom isto. Nema potrebe da se ovde govori o putevima širenja Novog zaveta u narod, upoznavanja s njim, počevši od njegovoga čitanja u crkvi. Ali se zato valja osvrnuti na prirodu slika iz Otkrivenja, koje su prešle u narodnu liriku.

Novi zavet se, istina, kao što je pomenuto, čitao u crkvi. Nije se, međutim, čitalo i ne čita se i Otkrivenje zato što se u bogosluženju daju objašnjenja, a njega je teško objašnjavati. Slike koje ono sadrži - i, razume se, celi prizori – neobične su i upečatljive, i dugo se pamte, ali su nerazumljive bez posebnog tumačenja. Pa i tri koje su prešle u narodnu liriku iziskuju tumačenje. Svako proročanstvo je već po svojoj prirodi pomalo tamno, a Otkrivenje je izrazito proročka knjiga o potonjoj sudbini sveta i Hristove crkve, u očekivanju njegovoga drugog dolaska. Pisano je, po svemu sudeći, da bi se dala nada i pružila uteha nemilosrdno proganjanim i zlostavljanim hrišćanima u vreme Neronove i Domicijanove vladavine, što znači da je nastalo ili 67-68. godine ili oko 95. A kao mesto nastanka uzima se ostrvo Patmos, gde se tada u progonstvu nalazio apostol Jovan, autor Otkrivenja. On je autor i četvrtog jevanđelja.

Jedna, uostalom i osnovna razlika između Jovanovog jevanđelja i prethodna tri, sinoptička (Matejevo, Markovo i Lukino), u ovoj je prilici za nas uglavnom i važna, pa ćemo se jedino na njoj i zadržati. U prva tri jevanđelja, naime, Isus je više prikazan biografski, kao telesno i ljudsko biće, a u Jovanovom jevanđelju više duhovno i teološki, kao božansko biće. A božansko, pa i sam Bog za Jovana nije ništa drugo nego otelotvoreni logos, reč, kako i stoji u prologu njegovoga jevanđelja: "U početku bješe riječ, i riječ bješe u Boga, i Bog bješe riječ" (Jovan 1.1). Prema nekim bližim ispitivanjima, Jovanovo shvatanje Boga kao logosa nastalo je pod uticajem učenja Filona Aleksandrijskog (21. ili 28. pre n. e. - 41. ili 49. n. e.) i aleksandrijske škole. Filon je saobrazno sa svojim učenjem o odnosu između logosa i telesnih pojava izradio i posebnu veštinu tumačenja bilo pesničkih (kao što su Homerovi epovi), bilo religioznih (kao što su biblijske knjige), bilo nekih drugih tekstova pomoću alegoreze: iza onoga što nam je u tekstu neposredno dato treba rasvetliti dublje, prenosno, alegorijsko značenje.

Posle neizbežnih uvodnih napomena, sada se kratko može reći: Jovanovo jevanđelje je zapravo i pisano tako da se povremeno alegoristički čita i tumači: Za to će nam biti dovoljan i jedan jedini primer. Kada Isus kaže Jevrejima "razvalite ovu crkvu [jerusalimsku] i za tri dana ću je podignuti", oni začuđeno odgovaraju pitanjem "četrdeset i šest godina građena je ova crkva, i ti za tri dana da je podigneš?" Sledi alegorističko tumačenje koje daje sam autor Jovan: "A on govoraše za crkvu tijela svojega. A kad usta iz mrtvijeg tri dana posle smrti, opomenuše se učenici njegovi da ovo govoraše" (Jovan 2.19"22). Crkva je, dakle, telo Isusovo, ali alegoristički. I dok je jevanđelje samo protkano ovakvim alegorizmima, njegovo Otkrivenje je i kao celina i u delovima, sve do najsitnijih pojedinosti, do najmanjih slika, u stvari jedna alegorija. I to čudna i tamna alegorija. Nijedna biblijska knjiga nije tako dugo i tako često tumačena kao ono. Zato je u nastanku i razvoju hermeneutičke veštine, posebno teološke egzegeze, Otkrivenje bilo pravi probni kamen.

Nimalo nas, prema tome, ne iznenađuje što postoje stotine tumačenja novozavetne proročke knjige. Ali se u crkvenoj tradiciji, međutim, sve do danas, kao osnovno uzima jedno od najstarijih, koje verovatno potiče iz 5. veka, a sačinio ga je Andrej Kesarijski. On je ujedno sumirao ranije pokušaje tumačenja, sve do Prvog vaseljenskog sabora (325. godine). I najzad se ovde može navesti, što je i bio naš pravi cilj, teološko tumačenje velikog znaka koji se na nebu pokazao u prvom stihu dvanaeste glave Apokalipse, tumačenje koje bi danas, saglasno s neprekinutom crkvenom tradicijom, moglo ovako da glasi: žena obučena u sunce je crkva obučena u reč ili logos božiji, logos koji isijava kao sunce; mesec pod nogama njenim znači da se ona nalazi iznad svega promenljivog, jer je ovozemaljski život promenljiv kao mesec; dvanaest zvezda na njenoj glavi znači dvanaest Izrailjevih plemena, posle kojih će doći dvanaest apostola (što je i znak sabornog jedinstva).

I pošto smo dali teološko tumačenje velikog znaka na nebu, polako se zatvara i naš krug traganja za poreklom slika koje su nas prvi put magičnom snagom privukle u narodnoj pesmi "Anđa kapidžija". Njihovo poreklo nije drevno folklorno, niti je mitološko, mnogobožačko slovensko. A najmanje se o njima može govoriti kao o figurativnom (metonimijskom) imenovanju odeće na kojoj su izvezena nebeska tela. Slika žene na nebu i slike nebeskih tela u koja je ona obučena izvorno su novozavetne, a tvorac im je Jovan sa Patmosa. Iz Otkrivenja su one - zasad neizvesno kada i kojim sve putevima, što bi trebalo da postane predmet posebnog istraživanja - dospele u narodnu liriku i, kako to iziskuje njena poetika, postale su ustaljeni obrazac (formula) koji se uz manja ili veća variranja selio iz pesme u pesmu. Postoji čitav jedan mali skup pesama u kojima se one ili same pojavljuju ili, češće, zajedno sa sebi sličnim slikama. Pažljiv čitalac ih, međutim, može prepoznati i razlikovati, kao što se grumen rude prepoznaje u steni, koji je, doduše, u nju urastao, ali je i ostao kao nešto zasebno i osobito.

Kada su slike iz Apokalipse prešle u narodnu liriku, pevači nisu znali njihova značenja, niti su ta značenja mogli da shvate bez posebnog tumačenja. Oni se nisu mogli služiti alegorezom da bi pojmili alegorijski smisao. Ali su zato te za njih neobične a privlačne slike shvatili po analogiji sa starim, već poznatim iz narodne poezije, među koje su unesene. Ove druge, pevačima poznate slike nisu alegorijske kao Jovanove apokaliptičke, nego su pesničke, dakle bliske simboličkim. U prirodi je alegorijskih slika da upućuju na pojmovno odredljiva značenja koja se iza njih nalaze. Zato nisu same po sebi značajne, dakle po svojstvima koja sobom nose, nego po tome što predstavljaju nešto što one same nisu i to mi treba u njima da otkrijemo. Simboličke, međutim, ostaju takoreći kod sebe samih, zadržavaju svoja sopstvena, plastična svojstva i s njima se uključuju u oblikovanje pesme.

Pevač koji je oblikovao "Anđu kapidžiju", koji joj je, tačnije rečeno, dao završni oblik, bio je, po svemu sudeći, umešan u pesničkome poslu. Jer u njoj nema ničega suvišnog, ali ni nedovršenog. A postoji izvesna simetrija u njenome sklopu. Ponovićemo da se sastoji od šest pravilnih simetričnih osmeraca i da se u svakome stihu nalazi po jedan motiv ili slika. Dva dela pesme se, kao okvirni i središnji, uklapaju jedan u drugi, o čemu nam govore i dve tačke kao interpunkcijski znak: da je ono što posle njih dolazi sadržano u onome što se ispred njih nalazi. A imaju podjednako tri stiha i tri motiva ili slike. U okvirnom su delu soko na nebu, visoka gradska vrata i žena koja ih čuva. Pevač je ovaj deo dobio preuređenjem jedne ustaljene, formulativne sheme koju nalazimo u više pesama. Recimo u pesmi "Devojka na gradskim vratima", u drugom izdanju prve Vukove knjige pod brojem 571:

Soko leti visoko,
Krila nosi široko,
Na desno se okrenu,
Gradu vrata ugleda;
Al na vrati devojka;

U središnjem su delu slike po poreklu iz Apokalipse: sunce, mesec i zvezde u koje je žena obučena. Kompozicija pesme, kao što se već i na prvi pogled vidi, usmerava i vodi naše opažanje od spolja ka unutra. U ovakvome, vešto sređenome poretku, slike i dolaze do izražaja, slike same po sebi, slike kao takve. One ističu svoja plastična svojstva i okupljene su u jedinstven prizor objavljene lepote. One lepote za koju verujemo da nam je jedino poezija, jedino umetnost može dati. Ali ne možemo a da u isti mah ne primetimo da ta objavljena pesnička lepota ima nešto tajanstveno, što nam se otima, što izmiče našem poimanju. I upravo to što je tajanstveno uneo je u pesmu jedan drugi, skriveni tekst, za koji smo u ovome radu i tragali. I možda nije slučajno, niti je nevažno što je taj u pesničkome tekstu skriven tekst - sakralni.

VISOKO SE SOKO VIJE - ANĐA KAPIĐIJA

Visoko se soko vije,
još su viša gradu vrata;
Anđa im je kapidžija:
suncem glavu povezala,
mesecom se opasala,
a zvezdama nakitila.